De volgende ochtend werden we bij de ingang van het appartementencomplex, wat meer op een luxe centerparks lijkt, met een shuttle opgehaald om naar de school op het vliegveld te gaan. De school waar we hier leren vliegen heet het Sabena Airline Training Center (SATC); de KLM Flight Academy heeft het vlieggedeelte in Amerika aan hen uitbesteed. In de shuttle werden we er meteen weer aan herinnerd dat ook de Indiërs hier hun opleiding volgen, vandaar dat de shuttle naar school ook wel de curry express genoemd word. Later zou blijken dat wij niet enigen zijn die zich ergeren aan de Indiërs. Behalve de instructeurs, de mensen op de verkeerstoren, zien onze amerikaanse buren in het appartementencomplex de Indiërs ook liever gaan dan komen. Ze zouden op de Amerikanen neerkijken, luidruchtig en onbeschoft zijn, stinken en zelfs in het engels onverstaanbaar zijn. Maar nadat we er een paar persoonlijk gesproken hebben blijken de vooroordelen best wel mee te vallen, tenminste voor wat betreft degene die we gesproken hebben. Naast de Indiërs zitten er ook nog heel wat Franse belgen voor de opleiding hier, maar daar hebben we weinig of geen contact mee.
Het appartement waar we hier verblijven deel ik met 3 klasgenoten, waaronder mijn crewmate Jeffrey, met wie ik een groot deel van de vluchten samen zal doen. Verder hebben we nog Albert Koning de Volendammer en Jeroen Korving uit Muntendam. Het appartement bevindt zich op de eerste verdieping en is voorzien van 2 slaapkamers (die moet ik dus delen met Jeffrey), een woonkamer, twee badkamers, een keuken en een washok. Doordat het appartement niet was schoongemaakt en alles gewoon was achtergelaten kwamen we nog wel wat handige en minder handige dingen tegen tussen de rotzooi, waaronder: 2 printers, 4 joysticks, een toetsenbord, een tv, 4 telefoons, een fiets, en de muren vol met navigatiekaarten en naaktposters. Inmiddels is ons appartement weer spik en span, het tapijt is chemisch gereinigd en er is een mexicaans schoonmaakteam langsgekomen (spreken maar 2 woorden engels, maar kunnen wel goed schoonmaken). Het park beschikt verder over 2 zwembaden, een minibioscoop waar je je eigen films kan draaien, en een fitnesszaal met 2 squashbanen erbij.
Na een paar dagen curry express waren we toch wel toe aan onze eigen auto, want buiten de school konden we behalve met de taxi eigenlijk nergens zelf heen. Omdat alles hier ook ver uit elkaar ligt, is een auto echt een noodzaak. En ja, als je dan een Amerikaanse auto koopt kun je niet met een 1.2 liter over straat. Vandaar dat we voor een 4 liter V8 hebben gekozen, en dat is nog bescheiden vergeleken met de 7.5 liter v8 die klasgenoten van ons gekocht hebben. Ik heb met m'n huisgenoten samen de auto van een ex-KLS'er overgekocht: Een Oldsmobile Aurora. Hij is voorzien van lederen bekleding, boordcomputer en verder is alles electrisch wat je tegenwoordig ook maar van electriciteit kan voorzien. Hij heeft 110.000 km gereden, maar ziet er nog als nieuw uit, zeker van binnen. Na aankoop blijkt echter dat de knipperlichten voor en achter niet knipperen, dus hebben we die maar zo snel mogelijk laten fixen door een mexicaan die al generaties lang auto's aan KLS'ers verkoopt en ze voor ze repareert. Hij was er een half uur mee bezig en wilde er niet eens geld voor hebben, maarja 10 minuten voordat wij aankwamen had hij net 2 buicks aan een aantal van onze klasgenoten verkocht.
Vandaag mochten Jeff en ik onze eerste vlucht maken om 7:15, met intructeur uiteraard. Nadat we om half 4 uit bed waren gekomen, moesten we eerst onze gewichtsberekeningen maken om te kijken of we niet over de limieten heen kwamen en of we genoeg fuel konden meenemen. Na een 2 uur durende berekening kwamen we er achter dat we 21 pond te zwaar waren en we zo dus niet mochten starten. Dat betekende dat we gewicht moesten gaan lozen in onze planning. Normaal gesproken zouden we ieder onze eigen flight bag meenemen met manuals, kaarten, headset en ander vlieggereedschap. Nu hadden we besloten alleen het nodige mee te nemen in maar 1 flightbag, en dubbele items thuis te laten. Nog even allebei op de weegschaal staan en de tas op de weegschaal zetten en...gelukkig, we waren net binnen de limieten met 4 pond nog over. Die twee bananen konden er dus toch nog wel in! Eindelijk konden we naar school om daar nog onze weerbriefing in elkaar te zetten, zodat we onze instructeur vlak voor de vlucht over het verwachtte weer konden briefen. Ook moesten we nog onze preflight checks en onze walkaround doen. Met half 5 's ochtends was het hier uiteraard nog pikdonker en moesten we met een zaklamp op het platform op zoek naar onze kist, te herkennen aan het staartnummer N4145D. Toen dat allemaal net op tijd klaar was om 06:15 konden we door onze instructeur gebriefd worden. We kregen te horen dat we naar Casa Grande zouden vliegen, dat ligt zo'n 60 km ten zuidoosten van Falcon Field, onze thuisbasis. Ik zou de heenvlucht doen en Jeffrey de terugvlucht. Voor de eerste keer ging het best aardig, maar toen we ineens een ander vliegtuig in zicht kregen dat recht op ons af kwam moest ik snel naar links uitwijken. Toen ik weer moest terugdraaien had het andere vliegtuig bijgedraaid zodat het nog steeds op ons af kwam. Het wilde blijkbaar vlak onder ons langs door scheren. Op dat moment neemt de instructeur de controls van me over en helt het vliegtuig in 1 ruk aan het stuurcolom bijna 90 graden waarbij hij de throttle vooruit duwt voor maximaal vermogen. Het andere vliegtuig is net onder ons doorgekomen. Na een scherpe bocht van onze instructeur, waarbij er wat g-tjes getrokken worden, zitten we achter het andere toestel. Op dat moment drukt onze instructeur 3 keer op de radio zendknop op het stuur om het andere vliegtuig zogezegd neer te schieten. 'Hostile is down', waarna Jeffrey en ik, verbaasd over wat onze instructeur net gedaan heeft, moeten lachen... Uiteindelijk komen we aan in Casa grande en is mijn vliegbeurtje na een uur vliegen voorbij. We eten en drinken wat op het vliegveld daar en vragen het personeel aldaar het vliegtuig bij te tanken. Na 15 minuten vertrekken we weer en neemt mijn crewmate het over. Na 45 minuten vliegen zijn we weer terug op Falcon Field en mogen we aan de administratie gaan beginnen, wat nog langer zou duren dan het vliegen zelf. Al met al was het een mooie eerste vlucht. Nu wordt het hard studeren, checklisten uit je hoofd knallen, handelingsvolgorden onthouden en het gebied leren herkennen. Vlucht 11 is namelijk al een examenbeurt, wanneer we bij goed resultaat in vlucht 12 voor het eerst solo mogen. Ik houd jullie op de hoogte!
