Bezoek van Karien

Na 4 maanden ging ik ook eindelijk Wiebe opzoeken! Helaas maar 1 weekje, want meer vakantie kon er niet vanaf op de uni :S. Het was een übervolle, vermoeiende maar zeker heerlijke week! Wiebe moest nog flink wat vliegen, dus daarna en ervoor trokken we erop uit in onze crossbuggy. Dat was het echt wel vergeleken met die bakbeesten daar haha!

Niet heel duidelijk, maar onze huurauto: Chrysler PT Cruiser (ja die ‘kleine’ dus)


We zijn in het oude centrum van Scottsdale geweest (bij Lucky Luke :D) en gaan shoppen daar


Ook hebben we voor Regis als hij het ziekenhuis écht beu is nog een andere job geregeld


Ik wilde deze rots gaan beklimmen maar dat werd bij nader inzien geen goed idee


Een indruk van Phoenix


We zijn naar Gold Field, op de Apache Trail, geweest; een heel oud Western gehucht dat nog overeind stond waar we een rondleiding in de goudmijn kregen.


Waar Wiebe me vervolgens heeft opgesloten ;)


En daar hadden ze ook echte klapdeuren van in de film


Verder ben ik gaan kijken bij Wiebe’s nachtsolo. Maar ik mocht niet eens mee! :S


Dus houden we het maar beter bij deze piloot....


In Phoenix zijn we in de Desert Garden bij de reuzencactussen geweest!! Die zijn echt huge!!


Er was ook net een glastentoonstelling


Verder natuurlijk nog lekker uit eten geweest


En hebben we emmers frisdrank gedronken



Maar het leukste van de hele trip was toch wel LAS VEGAS! We zouden eigenlijk naar de Grand Canyon gaan met z’n 4en, maar nu we toch op moesten splitsen hebben we een ander plan getrokken! Het was echt vet daar een keer te zijn! Onvoorstelbaar al die drukte, geblieb in de vele casino’s, de limo’s en half toeristisch Europa dat ze nagebouwd hebben!

Wiebe voor een van de hotels



In een van de casino’s, waar het geluk voor Wiebe overigens niet was weggelegd ;)



Ik voor het Vrijheidsbeeld



Check die limo!!!


Wij in Venetie


Wij bij de Eiffeltoren



In de tijd dat Wiebe was vliegen heb ik nog heerlijk aan het zwembad gelegen (beter daar, 35 graden!), met Wiebe’s vrienden mee gebowld en outlet geshopt met 3 andere vriendinnetjes van Wiebe’s klasgenoten. Dus heb me nog wel vermaakt!
Het was echt een mooie en leuke week samen in Mesa! Wiebe moet nu z’n instrument vliegen afronden en nog wat testen doen en dan zit het erop in de VS! (hehe) Dus nog even geduld, de eersten van de klas zijn namelijk alweer in Nederland!

Groetjes, Wiebe en Karien

IFR vliegen

Ik weet dat het weer te lang geleden is dat ik wat van me heb laten horen, laten we maar zeggen dat ik het druk gehad heb. Inmiddels loop ik alweer tegen het einde van het IFR (instrument, ofwel blind vliegen) traject aan, zijn mn ouders 2 weken langsgeweest en is Karien een week langsgeweest. Beide bezoeken hebben voor een wat meer ontspannen sfeer gezorgd en wat afleiding van het vliegen gegeven.
Ook is de temperatuur inmiddels drastisch gestegen; op moment van schrijven is het 8 uur 's avonds en nog steeds 39 graden. Om die reden heb ik vandaag mn vlucht ook moeten cancellen. Boven de 34 graden mogen we maar met een maximaal gewicht van 2600 pond weg en met de fuel die ik vandaag voor mn vlucht nodig had, gingen we daar aardig over heen. Ik heb sinds lange tijd weer eens ouderwets weekend, twee hele dagen vrij. De afgelopen weken heb ik minstens 6 dagen in de week moeten vliegen, en dat is best vermoeiend.
De laatste tijd vlieg ik meestal 's middags en ook vaak 's avonds, wat een hele andere belevenis is. Vorige week heb ik m'n laatste solovlucht hier in Amerika gehad, een nachtsolo. Dat wil zeggen 5 starts en landingen maken in volledige duisternis, dan is het moeilijker hoogte in te schatten, maar wel erg leuk.
Als het allemaal goed gaat ben ik denk ik over 3 weken thuis.
Karien zal binnenkort een stukje schrijven over de week dat ze hier was en over onze trip naar Las Vegas.

Nieuw vliegtuig

Het is alweer even geleden dat ik iets geschreven heb. Ondertussen heb ik mn traject op de Piper Archer afgesloten en vlieg ik op een nieuw vliegtuiptype: de Piper Arrow. De Arrow heeft in tegenstelling tot de Archer een intrekbaar landinggestel, een verstelbare propellor en een krachtigere motor; meer pk's en dus ook sneller. Ik heb nu 4 beurtjes op deze unit gevlogen en heb eind deze week een afsluitend examen voor het vliegen op zicht. Als ik die haal ga ik daarna instrument vliegen, dwz niet meer naar buiten kijken (dat doet de instructeur) maar alleen met behulp van instrumenten leren vliegen.
Een week geleden heb ik ook mn laatste solovlucht op de Archer gehad. Een 3 uur durende solo naar Lake Havasu, zo'n 300 km noordwesterlijk van Falcon field. Jeffrey, mijn kamergenoot vloog tegelijkertijd ook zn solo die kant op, en die landde 10 minuten later op hetzelfde vliegveld. Toen we daar aankwamen stonden er 3 verschillende golfkarretjes op ons te wachten die we konden volgen naar verschillende flight centers. Alle 3 concureerden ze met elkaar zodat we bij hen fuel zouden afnemen, dus ze boden allemaal andere gratis dingen aan. Bij de ene krijg je gratis eten en drinken in een relaxte pilot lounge, de ander heeft de goedkoopste fuel prijs, en de laatste biedt een cabrio aan om de stad mee in te rijden. Dat laatste deden wij natuurlijk. We hadden daar anderhalf uur de tijd voordat we weer terug moesten, dus we zijn even gaan rondcruisen en gaan lunchen in de stad. En bij een temperatuur van rond de 30 graden is het niet vervelend om in een cabrio (Chrysler Sebring) langs het strand te rijden, waar het ook nog eens Springbreak is.







Ondertussen zijn mn ouders hier op bezoek. Nadat ze hier vorige week dinsdagavond waren aangekomen en 2 dagen hier hebben rondgehangen, zijn ze met hun gehuurde camper richting de Grand Canyon getrokken. Het laatste bericht was dat ze ergens op een toren stonden in Las Vegas. Aanstaande vrijdag zijn ze weer terug en blijven ze hier nog het weekend om samen met mij nog wat leuke dingen te doen. Hopelijk heb ik tegen die tijd mn examen gehaald.

Iedereen bedankt voor alle leuke reacties op mn solofilm, maar meer reacties zijn natuurlijk altijd welkom.

Tot snel...

Solofilm

Eindelijk is het dan zover, m´n solofilm is klaar. Op vrijdag 6 februari mocht ik dan eindelijk solo gaan (missie SD12). Er stond een stevige wind, maar na een paar rondjes met instructeur waren we allebei vertrouwd dat ik het solo wel af kon. Dus we taxiën terug naar de 'ramp' zodat m'n instructeur kan uitstappen. Inmiddels was de wind alweer toegenomen naar 7 knopen dwars (cross) op de baan. Ik kreeg mee van m'n instructeur dat ik elk vliegrondje een 'windcheck' moet aanvragen, en als de wind over 8 knopen cross zou staan, ik dan meteen een volledige stop moest aanvragen. De bedoeling was dat ik 3x zou landen, terugtaxiën naar het begin van de baan, en weer take off zou gaan ('full stop taxibacks' genaamd). Maar al na m'n eerste take off bleek de wind te zijn gedraaid en toegenomen naar 10 knopen crosswind, dus ik moest helaas na 1 landing al stoppen. Inmiddels ben ik alweer bij een andere vlucht (S14) een uur en 20 minuten solo geweest, en ik ben nu bij vlucht S16.
Na je eerste solo is het traditie dat je instructeur je stropdas afknipt en je mag de grond niet raken voordat je klasgenoten je in het zwembad gegooid hebben.

Ik zou zeggen bekijk de film, en laat even een reactie achter. Veel plezier met carnaval, en zuip je niet kapot.

Solo check gehaald

De afgelopen weken was het hard werken. Maar na 14 uur met instructeur gevlogen te hebben, mocht ik dan gisteren eindelijk op voor mn solocheck D11(examen). Als ik dit examenvluchtje zou halen dan zou ik de dag erna m'n eerste solovlucht mogen maken, dwz zonder instructeur. Ik moest om kwart over 7 s'ochtends m'n examen vliegen, dat betekent dat ik er weer om kwart voor 5 uit moest. Nog steeds donker, dus weer met zaklamp op zoek naar m'n vliegtuig die ergens tussen 30 anderen staat. Dan kijken of alle lichten van het vliegtuig het doen, systemen en roeren checken, fuel drainen etc. Toen ik daarmee klaar was, was het tijd om binnen het weer te checken. Vervelend, 10 knopen crosswind ( wind haaks op de baan ), dat is precies op de limieten dus er wordt gewoon gevlogen, maar het gaat zeker lastig worden...en dat werd het ook. Eerst vlogen we naar het noorden om daar een engine failure in flight te simuleren en vervolgens een practiced forced landing uit te voeren op een stukje vlakke woestijngrond. Dat ging allemaal prima, maar toen ik terug kwamen op Falcon Field om daar de verschillende landingen te laten zien, bleek de wind te zijn toegenomen naar 16 knopen met gusts (windvlagen) van 22 knopen. Op de baan betekende dat een crosswind van 17 knopen, niet te doen dus. Om die reden hebben we het examen op dat punt moeten afbreken, balen dus... De dag erna, vandaag dus, zou ik alleen nog maar de verschillende landingen moeten laten zien. Dat terwijl mijn andere 2 huisgenoten vandaag voor het eerst solo gingen. Maar ook ik heb vandaag m'n check gehaald en dat betekent dat ook ik morgen voor het eerst solo ga...

De eerste week

Na 10 maanden theorie, een hoop examens en een aantal simulatorsessies in Eelde was het op 5 januari dan eindelijk zo ver: We gaan naar de VS om te vliegen! Samen met 14 klasgenoten stonden we op 5 januari bepakt en bezakt op Schiphol om afscheid te nemen van familie en vrienden. Na een 25 uur durende reis waren we dan eindelijk in Phoenix, waar op het vliegveld onze mentor klas 7-4 (2 klassen boven ons, wij zijn klas 8-1) ons verwelkomde en ons naar onze appartementen zouden rijden. Aangekomen om 1 uur 's nachts locale tijd in een appartement dat leek alsof er nog mensen woonden (koelkast nog gevuld, ontbijtborden nog op tafel en een bende van jewelste), gingen we maar meteen slapen. De volgende dag zou de gronschool immers alweer om 9 uur van start gaan.

De volgende ochtend werden we bij de ingang van het appartementencomplex, wat meer op een luxe centerparks lijkt, met een shuttle opgehaald om naar de school op het vliegveld te gaan. De school waar we hier leren vliegen heet het Sabena Airline Training Center (SATC); de KLM Flight Academy heeft het vlieggedeelte in Amerika aan hen uitbesteed. In de shuttle werden we er meteen weer aan herinnerd dat ook de Indiërs hier hun opleiding volgen, vandaar dat de shuttle naar school ook wel de curry express genoemd word. Later zou blijken dat wij niet enigen zijn die zich ergeren aan de Indiërs. Behalve de instructeurs, de mensen op de verkeerstoren, zien onze amerikaanse buren in het appartementencomplex de Indiërs ook liever gaan dan komen. Ze zouden op de Amerikanen neerkijken, luidruchtig en onbeschoft zijn, stinken en zelfs in het engels onverstaanbaar zijn. Maar nadat we er een paar persoonlijk gesproken hebben blijken de vooroordelen best wel mee te vallen, tenminste voor wat betreft degene die we gesproken hebben. Naast de Indiërs zitten er ook nog heel wat Franse belgen voor de opleiding hier, maar daar hebben we weinig of geen contact mee.

Het appartement waar we hier verblijven deel ik met 3 klasgenoten, waaronder mijn crewmate Jeffrey, met wie ik een groot deel van de vluchten samen zal doen. Verder hebben we nog Albert Koning de Volendammer en Jeroen Korving uit Muntendam. Het appartement bevindt zich op de eerste verdieping en is voorzien van 2 slaapkamers (die moet ik dus delen met Jeffrey), een woonkamer, twee badkamers, een keuken en een washok. Doordat het appartement niet was schoongemaakt en alles gewoon was achtergelaten kwamen we nog wel wat handige en minder handige dingen tegen tussen de rotzooi, waaronder: 2 printers, 4 joysticks, een toetsenbord, een tv, 4 telefoons, een fiets, en de muren vol met navigatiekaarten en naaktposters. Inmiddels is ons appartement weer spik en span, het tapijt is chemisch gereinigd en er is een mexicaans schoonmaakteam langsgekomen (spreken maar 2 woorden engels, maar kunnen wel goed schoonmaken). Het park beschikt verder over 2 zwembaden, een minibioscoop waar je je eigen films kan draaien, en een fitnesszaal met 2 squashbanen erbij.

Na een paar dagen curry express waren we toch wel toe aan onze eigen auto, want buiten de school konden we behalve met de taxi eigenlijk nergens zelf heen. Omdat alles hier ook ver uit elkaar ligt, is een auto echt een noodzaak. En ja, als je dan een Amerikaanse auto koopt kun je niet met een 1.2 liter over straat. Vandaar dat we voor een 4 liter V8 hebben gekozen, en dat is nog bescheiden vergeleken met de 7.5 liter v8 die klasgenoten van ons gekocht hebben. Ik heb met m'n huisgenoten samen de auto van een ex-KLS'er overgekocht: Een Oldsmobile Aurora. Hij is voorzien van lederen bekleding, boordcomputer en verder is alles electrisch wat je tegenwoordig ook maar van electriciteit kan voorzien. Hij heeft 110.000 km gereden, maar ziet er nog als nieuw uit, zeker van binnen. Na aankoop blijkt echter dat de knipperlichten voor en achter niet knipperen, dus hebben we die maar zo snel mogelijk laten fixen door een mexicaan die al generaties lang auto's aan KLS'ers verkoopt en ze voor ze repareert. Hij was er een half uur mee bezig en wilde er niet eens geld voor hebben, maarja 10 minuten voordat wij aankwamen had hij net 2 buicks aan een aantal van onze klasgenoten verkocht.

Vandaag mochten Jeff en ik onze eerste vlucht maken om 7:15, met intructeur uiteraard. Nadat we om half 4 uit bed waren gekomen, moesten we eerst onze gewichtsberekeningen maken om te kijken of we niet over de limieten heen kwamen en of we genoeg fuel konden meenemen. Na een 2 uur durende berekening kwamen we er achter dat we 21 pond te zwaar waren en we zo dus niet mochten starten. Dat betekende dat we gewicht moesten gaan lozen in onze planning. Normaal gesproken zouden we ieder onze eigen flight bag meenemen met manuals, kaarten, headset en ander vlieggereedschap. Nu hadden we besloten alleen het nodige mee te nemen in maar 1 flightbag, en dubbele items thuis te laten. Nog even allebei op de weegschaal staan en de tas op de weegschaal zetten en...gelukkig, we waren net binnen de limieten met 4 pond nog over. Die twee bananen konden er dus toch nog wel in! Eindelijk konden we naar school om daar nog onze weerbriefing in elkaar te zetten, zodat we onze instructeur vlak voor de vlucht over het verwachtte weer konden briefen. Ook moesten we nog onze preflight checks en onze walkaround doen. Met half 5 's ochtends was het hier uiteraard nog pikdonker en moesten we met een zaklamp op het platform op zoek naar onze kist, te herkennen aan het staartnummer N4145D. Toen dat allemaal net op tijd klaar was om 06:15 konden we door onze instructeur gebriefd worden. We kregen te horen dat we naar Casa Grande zouden vliegen, dat ligt zo'n 60 km ten zuidoosten van Falcon Field, onze thuisbasis. Ik zou de heenvlucht doen en Jeffrey de terugvlucht. Voor de eerste keer ging het best aardig, maar toen we ineens een ander vliegtuig in zicht kregen dat recht op ons af kwam moest ik snel naar links uitwijken. Toen ik weer moest terugdraaien had het andere vliegtuig bijgedraaid zodat het nog steeds op ons af kwam. Het wilde blijkbaar vlak onder ons langs door scheren. Op dat moment neemt de instructeur de controls van me over en helt het vliegtuig in 1 ruk aan het stuurcolom bijna 90 graden waarbij hij de throttle vooruit duwt voor maximaal vermogen. Het andere vliegtuig is net onder ons doorgekomen. Na een scherpe bocht van onze instructeur, waarbij er wat g-tjes getrokken worden, zitten we achter het andere toestel. Op dat moment drukt onze instructeur 3 keer op de radio zendknop op het stuur om het andere vliegtuig zogezegd neer te schieten. 'Hostile is down', waarna Jeffrey en ik, verbaasd over wat onze instructeur net gedaan heeft, moeten lachen... Uiteindelijk komen we aan in Casa grande en is mijn vliegbeurtje na een uur vliegen voorbij. We eten en drinken wat op het vliegveld daar en vragen het personeel aldaar het vliegtuig bij te tanken. Na 15 minuten vertrekken we weer en neemt mijn crewmate het over. Na 45 minuten vliegen zijn we weer terug op Falcon Field en mogen we aan de administratie gaan beginnen, wat nog langer zou duren dan het vliegen zelf. Al met al was het een mooie eerste vlucht. Nu wordt het hard studeren, checklisten uit je hoofd knallen, handelingsvolgorden onthouden en het gebied leren herkennen. Vlucht 11 is namelijk al een examenbeurt, wanneer we bij goed resultaat in vlucht 12 voor het eerst solo mogen. Ik houd jullie op de hoogte!